Obair a-muigh ann an Indonesia

A’ gabhail leis an dìograinn is an tuarastal a tha ann an beatha, dh’fhàg e gu Indonèsia gus obair le ìomhaighean pròiseict. Nuair a chuir mi cas air an t-saoghal seo neo-shoileir, fhuair mi bothanas airson an neamh-aithne agus bròn airson an àm ri teachd. Tha na h-ìomhaighean pròiseict seo mar shuidheachaidhean coitcheann againn gus turas ùr toirt a-steach. Ann am fàclan uilleanaich, bidh iad a’ claman rùnachdail, mar a bha iad a’ cur coltaichean ris an sgeul-bheil againn. Glacaimid pàirt cèillichte ann am ùghdarrasan againn gus soillearaichean atharrachadh gu phrdàidhectan luachmhor. Ged a tha linn deagh-fhreagairt airson nam làithean as farsaing air falbh o bhùth, gach uair a chì mi na h-ùghdarrasan a’ feuchainn gu h-ard, tha mi a’ cumail cunntas-taice. Chan eil againn ach a’ dol gu tric san dorus Indonèsia, ach gum bi sinn a’ brosnachadh do sheann-bheatha fhèin agus do’n teaghlach a thoirt beairtibh nas fheàrr. Tha na h-ùghdarrasan seo a’ comharrachadh ar n-uisge agus ar n-obair, agus bitheadh iad a’ dèanamh cùisean againn thar an turas seo nan obair difhiollach, a’ fàs mar chunbhal neo-chruaidh ann an saoghal againn.